ارزیابی برنامه ریزی خدمات گردشگری در شهر شیراز

نویسندگان

1 کارشناسی ارشد شهرسازی، دانشگاه شیراز، مدیر شهرسازی شهرداری شیراز

2 کارشناسی ارشد جغـرافیا و برنامه ریزی شـهری، دانشـگاه تهران

3 کارشـناس طرح تفصیلی شهرداری شیراز

چکیده

برنامه­ریزی فضایی هدف­مند و پایدار خدمات گردشگری از راه­کاری مدیریت شهری در جهت بهبود وضعیت گردشگری و جلب رضایت­مندی گردشگران و به تبع آن جذب گردشگر است. به نظر می­رسد وضع موجود امکانات و خدمات گردشگری شهر شیراز متناسب با پتانسیل و قابلیت­های گردشگری آن نمی­باشد. هدف این پژوهش بررسی و تحلیل وضعیت امکانات و تسهیلات گردشگری در شهر شیراز از نظر گردشگران و تأثیر و دست­یابی به گردشگری پایدار در شهر شیراز است. روش تحقیق توصیفی – تحلیل و بر مبنای هدف از نوع روش کاربردی است. نتایج پژوهش نشان از آن دارد که شهر شیراز از لحاظ برخورداری از امکانات و خدمات گردشگری در وضع نامناسبی قرار دارد و لازم است که مدیران گردشگری این مسئله را جهت بهبود و کارایی پایداری گردشگری در شهر شیراز مدنظر قرار دهند. همچنین نتایج تحقیق حاکی از تأثیرگذاری امکانات و زیرساخت­های گردشگری مورد نیاز مدیریت شهری در پیاده­سازی زیربنای توسعه پایدار گردشگری در شهر شیراز دارد. به طور کلی با توجه به قابلیت­های گردشگری شهر شیراز و تأثیرهای مهم توسعه گردشگری در توسعه اقتصادی، اجتماعی- فرهنگی و محیطی، می­توان از گردشگری به عنوان یکی از راه­کارهای مفید، کم­هزینه با بازدهی بالا در دست­یابی به توسعه پایدار در محدوده مورد نظر بهره گرفت

کلیدواژه‌ها


  1. ایزدی خرامه، حسن. (1382). تحلیلی بر رویکردهای مکان­یابی و توزیع خدمات در مناطق روستایی بررسی تطبیقی رویکرد کارکردهای شهری در توسعه روستایی (UFRD) مدل‌های تخصیص مکانی (LA)، فصل­نامه تحقیقات جغرافیایی، سال 16، شماره سوم، پیاپی 62.
  2. بهنام مرشدی، حسن. (1391). برنامه­ریزی فضایی خدمات گردشگری؛ مورد: محورهای اصلی استان فارس، به راهنمایی دکتر حسنعلی فرجی سبکار، دانشکده جغرافیای دانشگاه تهران، تهران.
  3. پاکزاد، جعفر. (1385). مبانی نظری و فرایند طراحی شهر، تهران، نشر شهیدی.
  4. حاتمی­نژاد، حسین؛ منوچهری، میاندوآب؛ بهارلو، ایمان؛ ابراهیم­پور، احد و حاتمی­نژاد، حجت. (1391). شهر و عدالت اجتماعی: تحلیلی بر نابرابری­های محله­ای، مطالعه­ی موردی: محله­های قدیمی شهر میاندوآب. پژوهش‌هایجغرافیایانسانی، شماره 80: 63-41.
  5. خوش­فر، غلام­رضا و دیگران. (1392). ارزیابی کاربری­های تفریحی فرهنگی با تاکید برجمعیت، مورد: شهر گرگان. پنجمین کنفرانس برنامه ریزی و مدیریت شهری، مشهد.
  6. دارابی، سزار. (1384). بررسی عملکرد فضایی و ساماندهی نحوه توزیع خدمات درمانی (بیمارستان) مطالعه موردی:  شهر شیراز. پایان نامه کارشناسی ارشد در گروه شهرسازی دانشگاه شیراز، سال 1384
  7. ربانی خوارسگانی، علی و کیانپور، مسعود. (1386). مدل پیشنهادی برای کیفیت زندگی، مطالعه موردی شهر اصفهان، مجلهدانشکدهادبیاتو علوم انسانی، سال پانزدهم، شماره 58-59.
  8. سازمان حمل­ونقل و پایانه­های کشور. (1379). طرح جامع مکان‌یابی مجتمع‌های خدماتی-رفاهی بین­راهی و تیرپارک‌ها، دفتر امور سرمایه گذاری و نظارت بر بهره­برداری.
  9. سعیدی رضوانی، نوید، سینیچی، پیروز. (1386)، مشهد و اوقات فراغت (لزوم توجه به مفهوم شهر 24 ساعته)، فصل­نامه جستارهای شهرسازی، شماره 22 و 23.
  10. طالقانی، محمد؛ فتاحی، سارا. (1384)، کیفیت خدمات گردشگری و اهمیت آن در جلب رضایت گردشگر. مدیریت، شماره 100-99: 63-56.
  11. فلاحت، محمد صادق و کلامی، مریم. (1387). تأثیر فضاهای باز شهری بر کیفیت گذران اوقات فراغت شهروندان. فصلنامه مدیریت شهری، شماره 22.
  12. مدنی­پور، علی. (1381). تهران ظهور یک کلان­شهر، شرکت پردازش و برنامه­ریزی شهری، تهران.
  13. مهدی­زاده، جواد. (1382). برنامه ریزی راهبردی توسعه شهری (تجربیات اخیر جهانی و جایگاه آن در ایران). مرکز مطالعات و تحقیقات شهرسازی و معماری ایران، چاپ اول، تهران.
  14. مولازاده، محمدعلی. (1379). دیدگاه­های نظری چپ و راست در مدیریت زمین‌های شهری و نتایج علمی ان، فصل­نامه تحقیقات جغرافیایی، شماره 59-58، مشهد: 57-43.

ب. انگلیسی

  1. Das, D., (2008). Urban Quality of Life: A Case Study of Guwahati, Social Indicators Research, No. 88, 297-310.
  2. Deakin, Elizabeth. (2003). Sustaiable Development and Sustainable Transportaition: Strategies for Economic Prosperity, Environment Quality and Equity. Working Paper, Berkeley: University of California.
  3.  Foo, T.S., (2000). Subjective Assessment of Urban Quality of Life in Singapore (1997-1998), Habitat International, 24(1): 31-49.
  4. Fourie, Johan & Santana-Gallego, María. (2011). The impact of mega-sport events on tourist arrivals, Tourism Management, xxx, PP: 1- 7.
  5. Kennedy, Christopher, Eric Miller, Amer Shalaby, Heather Maclean, and Jesse Coleman. (2005). The Four Pillars of Sustainable Urban Transportation. Transport Reviews, Vol. 25, No. 4: 393-414.
  6. Middelton, V.T.C and Hawkins, R. (1998). Sustainable tourism: A Marketing perspective, Butterworth- Heinemann, p 324.
  7. Serageldin, M. Kim, S. and Wahba, S. (2000). Decentralization and urban Infrastructure management capacity, Background paper for the third Global report on Human settlement, pp14-27.
  8. Smith, D. M. (1994). Geography and Social Justice, Blackwell, Oxford, p216.
  9. Thomson, E. P. Time, work discipline and industrial capitalism. Humanities, past & present.
  10. Torkidsen, G., (2005). Leisure and Recreation Management, 5 edition, illustrated, routledge, new york.
  11. Wang, B., Li, X., Stanton, B., Fang, X., (2010). The influence of social stigma and discriminatory experience on psychological distress and quality of life among rural-to-urban migrants in China, Social Science & Medicine xxx (2010) 0-9, 2011-9314/$ e see front matter Published by Elsevier Ltd., this article in press.
  12. www.eshiraz.ir/infotech.

 

  1. Yigitcanlar, Tan, Lawrence Fabian, and Eddo Coiacetto. (2008). Challenges to Urban Transport Sustainability and Smart Transport in a Tourist City: The Gold Coast, Australia. The Open Transportation Journal, No. 2: 29-46.