2
مدیر برنامهریزی شرکت عمران شهر جدید پردیس، وزارت راه و شهرسازی
چکیده
با توجه به نقش کلیدی برنامههای میان مدت در فرایند مدیریت شهرها و تحقق اهداف جامعه، مادة 15 قانون نوسازی و عمران شهری مصوب آذر ماه 1347، برنامههای میان مدت را ابزاری برای پیوند میان برنامههای بلند مدت (طرحهای توسعة شهری و برنامههای استراتژیک) با بودجههای سالانه مطرح نموده است. یکی از مناسبترین ابزارها و تکنیکهای مدیریتی، رویکرد برنامهریزی استراتژیک است. مدلها بهعنوان ابزاری در مدیریت استراتژیک با تحلیل شرایط محیطی و ایجاد هماهنگی، همسویی و همافزایی، سازمان را در ساختن آیندهای مطلوب مطابق نیازهای مخاطبان و ذینفعان یاری میدهند. همچنین با توجه به افزایش رشد و توسعه در شهرها و پیچیدهتر شدن فرایندهای درونی جوامع بر تعداد بحرانها و پیچیدگی آنها و همچنین بر آسیبپذیری شهرها افزوده و بهکارگیری مدیریت بحران در طرحهای توسعة شهری و در طرحریزی فضای کالبدی شهرها و سایر بخشهای شهر، بیش از پیش ضرورت پیدا میکند. پژوهش حاضر تلاش میکند با هدف شفافسازی فعالیتها و خدمتهای ارائه شده توسط شهرداری، اتصال پروژهها و فعالیتهای هر حوزة مأموریتی به چشماندازها، راهبردها و سیاستهای مطرح در اسناد بهست آمده و سنجشپذیرکردن فعالیتها، به ارائة الگوی تدوین برنامة استراتژیک میانمدت در مدیریت بحران شهرداری شیراز بپردازد. روش این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. بر این اساس در این پژوهش به تشریح شیوة ارائة پروژههای بخشی و عملیاتی بهترتیب در سطوح معاونتها و مناطق شهرداری شیراز با تدوین چارچوب برنامهریزی استراتژیک میان مدت در مدیریت بحران شهرداری شیراز پرداخته می شود، تا با هماهنگی میان تمامی نقشآفرینان این عرصه، امکان کارآمدترین رویة مدیریت یکپارچة شهری پیش روی شهر در بستر نگاهی جامع و فراگیر فراهم گردد.
اسمیت، کیت. (1382). مخاطرات محیطی. ترجمه دکتر ابراهیم مقیمی و دکتر شاپور گودرزینژاد، انتشارات سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاهها (سمت)، تهران
برایسون، جان ام. (1372). برنامهریزی استراتژیک برای سازمانهای دولتی و غیرانتفاعی، چاپ دوم، دانشگاه شیراز.
برنامه پنج ساله (96-92) شهرداری شیراز. معاونت برنامهریزی شهرداری شیراز، دفتر همکاریهای علمی و مشاورهای دانشگاه شیراز.
دیوید، فردآر. (1388). مدیریت استراتژیک. چاپ سیزدهم، پارسائیان، علی؛ اعرابی، سید محمد.