بحث عدالت و عدالت اجتماعی، سابقهای طولانی در اکثر جوامع دارد. عدالت، فضایی است که مباحث عدالت اجتماعی را با محیط ارتباط میدهد و از جمله مباحثی است که به دلیل اهمیت آن در برقراری توسعة پایدار جوامع، مورد توجه بسیاری از پژوهشگران و برنامهریزان شهری قرار گرفته است. بررسی عدالت فضایی در پراکنش خدمات شهری، دو رویکرد اساسی را دنبال میکند که عبارتند از بررسی میزان دسترسی ساکنان شهر به خدمات و همچنین بررسی میزان دسترسی گروههای محروم اجتماعی نسبت به سایر گروههای اجتماعی به خدمات. پژوهش حاضر با هدف مشخصشدن بیعدالتیهای فضایی در دسترسی به چهار نوع خدمات محلهای در شهر شیراز صورت گرفته است. با توجه به کاربردیبودن روشهای آمار فضایی در بررسی همبستگیهای فضایی و تعیین الگوهای فضایی، از این مجموعه روشها جهت بررسی پراکنش گروههای اجتماعیاقتصادی و همچنین همبستگی بین دو متغیر اصلی پژوهش (دسترسی و وضعیت اجتماعیاقتصادی) استفاده شده است. با توجه به خطاهای روشهای پیشین در برآورد دسترسی (نظیر روش سرانه)، پژوهش حاضر جهت برآورد دسترسی از دو روش حداقل فاصله تا خدمات و همچنین متوسط فاصله تا تمامی خدمات به وسیلة آنالیزهای شبکة موجود در مجموعة نرم افزاری ArcGIS استفاده نموده است. نتایج پژوهش حاکی از دسترسی پایینتر در حومههای شهر نسبت به سایر نقاط، وجود الگوی خوشهای در تجمع گروههای آسیبپذیر- غیربرخوردار و همچنین وجود رابطة همبستگی فضایی بین دو متغیر پژوهش در بعضی از مناطق حاشیهای و مرکزی شهر شیراز است.